پوستش را بکن. نه، منظورم پوست لبت نیست.
پوست کسی که جوابت را اینطوری داده.
پوست همان ناکس را بکن.
یک جوری او را بکوبان که دهان پر کن باشد.
یعنی چی چجوری؟ یک‌جوری. یک‌جوری که خوب به جلیز و ولیز بیفتد.
آفرین، مثل وقتی که می‌خوای سیب‌زمینی سرخ کنی، قبلش باید روغنت سرخ سرخ باشد.
حتا گاهی روغن می‌پرد و دست و بالت را می‌سوزاند.
بعدش دلت خنک می‌شود دیگر. البته بعد از اینکه روی دستت خمیردندان مالیدی تا سوختگی اذیتت نکند.
همین که گفتم. برو و جوابش را بده.
با توپ پر جوابش را بده.
بعدش چه؟ بعد ندارد دیگر.
آهان. بعدش دیگر خیالت راحت می‌شود و دیگر توی مغزت رژه نمی‌رود.
دیگر وسلام نامه تمام.

پ.ن: تنها جواب دهان پر کن من سکوت است.