4 پاسخ

1. چقد به موضوع مهمی اشاره کردی فائزه.❤
   چه خوب که جدیدن به اهمیت هوش‌ هیجانی و ابراز درست احساسات می‌پردازن و این موضوع برای ادما مهم شده.
   امیدوارم همه‌ی ما(نه، همه‌ی ما یه خواسته‌ی زیاد و غیر‌منطقیه. بهتر بگم اکثریت ما) به آگاهی و جرائت ابراز احساسات واقعی‌مون برسیم.

   فائزه من یادم نمی‌یاد از ته دل گریه و جیغ‌وداد کرده باشم.
   کم گریه می‌کنم. با گریه کردنم خالی نمی‌شم.
   گریه‌دونم مشکل داره. باید تو وجودم سپیته(جستجو) کنم تا مشکلشو پیدا کنم. احتمالن گریه‌دونم غیر‌فاعل شده.
   شایدم این حالت عادیشه. قرار نیست که همه‌ی ما با گریه‌ خالی بشیم یا گریه‌کن فعالی باشیم. مهم اینه که راه مخصوص خودمون برای خالی‌شدن رو پیدا کنیم.
   ولی بنظرم گریه‌دون و دیگر دون‌های همه‌ی ادما از یه جایی به بعد غیر‌فاعل می‌شه. با همون سرکوب‌هایی که توی بچگی صورت گرفته.

   وقتی با رهایی احساساتمون رو زندگی می‌کنیم، تجربه‌ی دردا و پذیرش‌شون اسون می‌شه. مثل امپول‌زدن می‌مونه. اگه شل نکنی انگار نوک سوزن تا استخونت می‌رسه.
   شاید بچه‌ها با پدیده‌ی شل‌کردن آشنا نیستند که اینقدر دردشون می‌یاد.

   و بله، ما ادما برای گریه‌کردن پی سنگریم. پی دلیل.
   مثلن من امروز رفته بودم شهربازی. خواستم برم قلعه‌ی وحشت. دلم می‌خواست اینقدررر بترسم که به مرز گریه و غش‌وضعف برسم. و حتی مرز شاشیدن رو رد کنم.( با عرض گلاب‌به‌رویی به خوانندگان عزیز)
   چرا؟ چون برای به گریه‌افتادن و همینطور گریه‌کردن دلیل داشتم.
   خلااااصه. نتیجه چی شده؟ با عرض تَاَفُس باید بگم که نرسیدم.
   به‌ جایی که اونا منو بگریونن من اونا رو خندوندم.
   اینم شهربازی ما.

   و اینکه عالیه که انتشار روزانه داری. 🎊👏

   با اروزی رسیدن به قلعه‌ی درک خود، نقطه‌ی پایان را می‌گذاریم.❤

   پاسخ

   1. ممنون از پیامت که انقدر قشنگ از تجربه خودت گفتی❤
      باید واقعا جلوی سرکوب شدن احساساتمون رو بگیریم.❤

      پاسخ

      1. ممنون از تو که یاد‌اور این موضوع شدی.

         پ.ن: یاد اون برنامه افتادم که زوجا دلنگ می‌زدن رو زنگ و می‌گفتن: مرسی از اینکه …😂😂😂

         پاسخ

         1. 😅😅😅😅

            پاسخ