سفر دو ساله طرحم امروز دفترش بسته شد.
البته که به طور رسمی ۹ برج ۵ سال ۱۴۰۲ تمام می‌شود. اما با احتساب ۲۱ روز مرخصی امروز آخرین روز کاریم بود.
در این دو سال آدم‌های بسیاری را دیدم. فرصت این را پیدا کردم تا در دل مردم زندگی کنم.
در این دو سال دوبار جابه‌جا شدم.

اولین بار در شهر نزدیک محل زندگی‌ام به اسم سلامی مشغول به کار شدم. زمان ورود من اوج موج‌های کرونا بود. روزی ۲۰۰ تا ۳۰۰ تا واکسن می‌زدیم. شلوغی پایگاه بهداشتی شبیه استادیوم ورزشی بود.
مردم ترسیده بودند و هجوم می‌آوردند.
در پایگاه همکار دلسوزی داشتم که سال‌های آخر کارش را سپری می‌کرد.
البته مشکلات رفت و آمد بود. حتا از پایگاه یک روز دزدی شد و سیستمی برای ثبت نداشتیم. هر روز باید به مرکز رفت‌وآمد می‌کردم.

بعد به پایگاه ولیعصر در شهر خودم منتقل شدم. مسئول پایگاه شدم.‌ همکارانی هم سن خودم داشتم و محیط کار دوستانه بود.

در آخر به بیمارستان منتقل شدم و مسئول واکسن بدو تولد نوزادان شدم.
عادت داشتم با انرژی روز را کنارشان آغاز کنم. همه همکاران دلسوز و دوست‌داشتنی بودند اما خب یک همکار بود که هر روز با من سرکار می‌آمد.
شانس این را داشتم که کنار هم از اتفاقات ریز و درشت زندگی‌مان حرف بزنیم.
من جز اولین نفرهایی بودم که خبر مادر شدنش را شنیدم‌. صدای قلب بچه‌اش را شنیدم. شاهد استخدامی‌اش بودم. با همه این‌ها امروز ظهر فهمیدم چقدر به هم نزدیک بودیم. وقتی می‌خواستم با او خداحافظی کنم و گریه‌ام گرفت. او گفت خداحافظی دوست ندارد. می‌خواهد فکر کند ادامه دارد. البته او را اگر عمری باقی باشد، باز خواهم دید. اما دیگر همکار هم نخواهیم بود.

می‌خواهم در آخر نامه کوتاهی برایش بنویسم.

زهرای عزیزم‌ تو واقعن شخصیت درخشانی داری. 
ماه هستی. ماه.

دختر پر انرژی هستی که می‌توانی روحیه‌ات را حفظ کنی و هر حرفی را جدی نگیری.

من‌ توانستم در کنار تو بفهمم حس مادری یعنی چه. حتا وقتی بچه‌ات را هنوز ندیدی. این‌قدر که مواظب بودی چه بخوری. چه نخوری.

زهرای عزیزم.‌ تو دختری هستی‌که بی‌وقفه می‌توان ساعت‌ها با تو حرف زد و جریان زندگی را به تماشا نشست.

زهرای عزیزم. امیدوارم به سلامتی پسر خوشگلت را به دنیا بیاوری.
یادت نرود که من خاله ماهان تو هستم.

پ.ن۱: من طرح پرباری داشته‌ام.‌
آیا همه زندگی پرباری ندارند؟
بهتر است که بیشتر به جزئیات دقت کنیم.

پ.ن۲: بیاییم اگر آدمی را می‌شناسیم بگوییم چه شخصیت خوبی دارد. شاید نداند و آن ویژگی را از دست بدهد. بعد چطور بفهمد که چه ویژگی خوبی داشته است؟