نوشتن برنامه ذهنی و زندگی من را تنظیم می‌کند.
حتا با لیست کردن کارهایی که انجام دادم، احساس مفید بودن می‌کنم.
نوشتن می‌تواند آینه‌ای باشد برای نشان دادن افکارم.
می‌توانم بگویم :《این من هستم با تمام افکار مثبت و منفی. بدون خودسانسوری. 》
نوشتن گذر زمان را کند می‌کند. در واقع آنقدر لحظه را پر بار می‌کند که دیگر مثل برق و باد نمی‌گذرد.
نوشتن باعث برون‌ریزی می‌شود از خودخوری نجاتم می‌دهد.
نوشتن شروعش سخت است اما همین که تبدیل به عادت شود. باز هم سخت است. در واقع نوشتن کار راحتی نیست.
هر کسی نمی‌نویسد. نوشتن اولش یک کار سخت ذهنی ست و بعد احساس می‌کنی شاید چیزی برای نوشتن نداشته باشی.
اما زندگی را هر چقدر با چشم تیزتری ببینی. چیزهای بیشتری برای نوشتن پیدا می‌کنی.
نوشتن کمک می‌کند آدم بهتری باشم.