وقتی فضای سبز می‌بینم.
می‌توانم احساس کنم آنچه می‌بینم نیاز به پردازش ندارد. یعنی چشم‌هایم برای دیدن طبیعت غرق می‌شوند.
ذهنم خالی می‌شود و نمی‌توانم به هیچ مسئله‌ای فکر کنم.
تمام سعیم را می‌کنم تا تصویری که می‌بینم پشت پلک‌هایم حفظ کنم.
دلم می‌خواهد تک تک برگ‌ها را نوازش کنم. برای اینکه این‌قدر رشد کرده‌اند و آسمان به سختی دیده می‌شود.