الان بعد یک پیاده‌روی وقت رفع تشنگی نوشتن است.
با خودم فکر کردم چه کسی خوشبخت است؟
کسی که خواسته‌ای دارد. خواسته‌ای که می‌تواند برای بدست آوردنش تلاش کند.
اگر تمام خواسته‌های‌مان برآورده شود شاید زندگی کردن بی‌معنی شود.
منظورم این نیست که خود را ناکام بگذاریم.
منظورم این است در حال تلاش برای رسیدن که احساس خوشبختی می‌کنیم.
شاید برای همین است که هنری آموختن این‌قدر لذت‌بخش است.
آموختن یک هنر مثل دریا انتهایی ندارد.
انسان می‌تواند تمام عمرش را صرف یادگیری‌اش کند و دلیلی برای خوشبخت دانستن خود داشته باشد.