هر کودکی که دو پای سالم داشته باشد یاد می گیرد چطور راه برود. حتی بعد مدتی یاد می گیرد بدود.
هیچ کس نمی گوید کودکش استعداد راه رفتن ندارد. شاید دیر تر به راه بیفتد اما بالاخره راه می افتد و وقتی بزرگ می شود حتی ممکن است فراموش بکند که به چه سختی راه افتاده است.
وقتی به مهارتی علاقه مندیم. سوال این نیست که چقدر استعداد داریم. سوال این است که چقدر استمرار داریم.
حتی اگر زمین بخوریم یا به قول استاد کلانتری کسی به ما محل گربه هم نگذارد. چقدر تلاش می کنیم که بی وقفه انجامش دهیم.
بیایید به جای دست دست کردن ها و وقت تلف کردن ها یک شیرجه درست و حسابی به سمت علایق مان بزنیم.