داخل باغچه، درخت اناری ست که قبلن شاخه‌هایش رها شده بود. هر بار رد شدن، با درآغوش کشیدن شاخه‌هایش ممکن می‌شد.
آن هم با هزار تقلا و مکث، با فرو رفتن شاخه‌هایش در پهلوهایم.

اما حالا که با طنابی مهار شده است.
راحت رد می‌شوم.
در حال رد شدن به او نگاه می‌کنم که طناب پیچ شده، راست و ریست شده‌ سر جایش ایستاده است.

می‌دانی این راحت رد شدن مرا معذب کرده‌ است.
انگار چیزی کم است. انگار باید درگیرش می‌شدم تا دیگر مسئله‌ای برای فکر کردن نمی‌ماند.