جاده‌ها مسیرند.
دو نقطه را به هم وصل می‌کنند.
مثل دو نقطه که با خطی وصل می‌شود.
جاده‌ها چسبیده‌اند به زمین.

و من از هواپیما می‌ترسم،
از نبودن جاده می‌ترسم.
نمی‌توانم درک کنم چطور می‌شود بی‌هیچ خط صاف مشخصی پرواز کرد و به مقصد رسید.

کوه‌ها ثابت‌اند. چسبیده‌اند به جای خودشان.
به نظر این‌طور نیست.
سنگ‌های کوه شکسته می‌شوند. سنگ ریزه می‌شوند و در بستر رود حرکت می‌کنند.

هر چیزی راه رفتن خود را پیدا می‌کند.