آدم‌ها وقتی حرف نمی‌زنند، تمام برداشت ما از رفتارشان نشأت می‌گیرد.
گاهی وقت‌ها با خود می‌گوییم: «شاید برایش آدم مهمی نیستم که با من حرفی نمی‌زند.»

اما آیا آدم‌هایی که حرف می‌زنند، حرفی که ته دل‌شان مانده را بازگو می‌کنند؟
به نظر می‌رسد فقط یک سری تعارف بین‌شان رد و بدل می‌شود. بعد آدم‌ها در پشت صحنه می‌نشینند و قضاوت می‌کنند.(غیبت)

کاش یاد بگیریم به تصمیم همدیگر برای بازگو کردن یا نکردن هر موضوع احترام بگذاریم.
شاید آن‌وقت آدم‌ها شجاعت کمک خواستن از ما را پیدا کنند.