«ثروت ما توجه و تمرکز است.»

این جمله را امروز از استاد شاهین کلانتری در وبینار شنیدم.
صحبت از این بود که به خود اجازه دهیم بی‌حوصله شویم تا بتوانیم به ایده برسیم و آن را بنویسیم.

اما این حرف فقط مخصوص نوشتن نیست. هر کاری که ما می‌خواهیم انجام دهیم، نیازمند توجه و تمرکز است.
اما حالا با در دست داشتن اکسپلور اینستا با کسری از ثانیه چیز جدیدی می‌بینیم.
کلیپ‌های یک دقیقه‌ای که ما را سرگرم می‌کند و ناخودآگاه هر وقت حوصله‌مان سر می‌رود به سراغش می‌رویم.

شنیدیم که برای رژیم باید از مواد قندی پرهیز کرد اما ما با خودمان جعبه نان خامه‌ای حمل می‌کنیم.

گاهی وقت‌ها لازم است از گوشی فاصله بگیریم. خود گوشی حتا اگر جلوی خود را بگیریم و سراغ این نرم‌افزارها نرویم، نیروی اراده ما را تلف می‌کند.

این‌ خلاصه حرف‌هایی بود که در این وبینار زده شد.

این شنیده‌ها را اول از همه برای خودم مکتوب تکرار کردم. چون بعضی حرف‌ها باید همراه ما باشند تا در  وجود ما بشینند تا کم کم بتوانیم به آن عمل کنیم.

خصوصن این جریان که انگار در آن حل شدیم.
می‌دانیم، می‌دانیم که دارد وقت‌مان تلف می‌شود اما کاری نمی‌کنیم.

من تازگی‌ها خود را می‌بینم که در حال دست و پا زدنم. برای کاری دیگر به سراغ گوشی می‌روم اما در اینستا می‌چرخم. با این آگاهی مقابله می‌کنم و جز خستگی نتیجه‌ای ندارد.

دستورالعملی برای استفاده از اینستا:

۱. عادت سر زدن به اینستا به عنوان اولین کار بعد برداشتن گوشی را از سر خودم بیندازم.
قبل از ورود به اینستا باید حداقل یک ساعت خواندن درسی یا غیر درسی یا نوشتن انجام داده باشم.

۲. هر دفعه که وارد ایستا شدم فقط حق دارم یک ربع در آن باشم و این دفعات نباید بیشتر از سه بار باشد.
(در مجموع چهل و پنج دقیقه شود.)

۳. وقتی حوصله‌ام سر می‌رود خودم را مجبور به حرکت کنم و از گوشی فاصله بگیرم تا به اینستا پناه نبرم.

۴. به خانواده‌ام بگویم وقتی گوشی دستم است از من بپرسند: «کجایی؟»
این شاید تلنگری باشد تا متوجه موقعیت شوم.

۵. روی مچ دستم علامت ضرب‌در با رنگ قرمز بزنم که نشان دهنده فاصله از فضای مجازی باشد.

۶. با عمل کردن به پرسه نزدن زیاد در فضای مجازی به خود جایزه دهم، می‌تواند دیدن فیلم خوب یا داستان کوتاه خوب یا رقصیدن باشد.

۷. روزهایی که به این قوانین عمل می‌کنم را علامت بزنم و نگذارم زنجیره قطع شود.