وقتی وارد مرحله جدیدی می‌شوی، احساس عجیبی داری.
مثل رد شدن از یک دست انداز است، بدون گرفتن ترمز. یا راندن ماشین در یک سرپایینی که ناگهان جلوی راهت سبز شده است.
دلت می‌ریزد.
می‌خواهی برگردی عقب اما نمی‌شود.
این مسیر انتخاب شده است و فقط باید ادامه داد. زمان تو را به جلو می‌راند.

گاهی باید خود را به سرنوشت سپرد.
مقاومت ما برای ایستادن سر جای خود فایده‌ای ندارد.

پ.ن: بیایید در هر مسیر نکات مثبتی را کشف کنیم.